Κι αν κοιτάζω στα ψηλά, με μαγεύει η όψη χαμηλά. Κι όταν θωρώ τον ουρανό, αγαλλιάζω στο μπλε που σκίζει τον αιθέρα! Μα άμα καρφώνομαι στη γη, λατρεύω το πράσινο, το λιμνίσιο και το ποταμίσιο το νερό....σκέψου το μπλε της απέραντης θάλασσας...!
Για το σήμερα και για το πάντα που ζω ή που θα ζήσω ακόμη, δε λέω ούτε θα πω πολλά! Ηρεμία , γαλήνη και αγάπη όσο μπορούμε!Αλλωστε η ομορφιά γύρω μας είναι αστήρευτη, ενώ η θολούρα στη ψυχή μας σκοτάδι μοχθηρό που χρειάζεται να διώξουμε για...πάντα!
Αναστασία Καββαδία.......ελπίζοντας για το καλό!!